Од басист до банкар, од панкер до свештеник, шест долгогодишни бунтовници раскажуваат за својата младост и панк движењето кое ги оформило како личности.
Oсаф Абас, 55
Поранешен басист во Alien Kulture
Сега работи во банка
Многу верувавме во филозофијата на панкот – овде има акорд, овде друг, овде трет, сега оди и формирај бенд. Немав допрено бас гитара до нашата прва проба, но тоа не беше важно. Важни беа само енергијата и ентузијазмот.
Ние бевме дел од поинтелектуалното крило на панкот и бевме вклучени во кампањатa Rock Against Racism. Нашето име го добивме од Маргарет Тачер, која даде озлогласен коментар за тоа како Британија е во опасност да биде преплавена од странска култура. Ние тоа го интерпретиравме како да значи дека ако не си бел, англосаксонец, од средна класа и протестант, веројатно не се вклопуваш.
Причината поради која се распадна групата е класична. Тапанарот и јас бевме студенти на Лондонскиот економски факултет. Наскоро ни доаѓаа завршните испити, но јас добив понуда да свирам на 20 настапи со друг бемд. Нашиот пејач тврди дека бендот се викаше The Specials, но јас не сум сигурен. Сепак, нашите пакистански корени се покажаа и решивме дека е подобро да се сконцентрираме на положување на испитите.
Многу го сакав бендот, но знаев дека нема да можам да заработувам од него. Откако завршив постдипломски студии, почнав да работам за Бритиш петрол како економист. Не знаев многу за финансиите, тоа тогаш беше прилично затворена индустрија, но кога Тачер ги либерализираше и дерегулираше големи делови од британската економија, започна револуција во финансиските услуги. Тоа беше очигледен потег, да се преместам од нафтената индустрија во банкарството, па се вработив во Мерил Линч, каде поминав 21 година.
Парите кои ги заработувам ми овозможуваат да правам нешто добро. Еден од моите пријатели работеше за Амнести Интернешанал, а јас бев банкар за инвестиции. Ми се јави и ми кажа, „Здраво. Ми треба да ми пратиш илјада фунти, инаку 12 луѓе ќе умрат во Колумбија утре“. Веднаш се согласив. Се најдов во инвестиции случајно, но ги сакам можностите кои ми ги дава. Запознав премиери и министри за финансии и извршни директори на големи корпорации. Тоа е неверојатно за дете на имигранти кое пораснало во Брикстон во семејство со еден родител.
Сигурен сум дека мојата 20-годишна верзија би ме погледнал и ви ми викнал „Продадена душа“. Но, не се чувствувам така. Само сум постар и помудар. Сега имам 55 години. Стар сум, дебел и ќелав. Кога им кажувам на луѓето дека сум бил во панк бенд, повеќето само се смеат и мислат дека се шегувам. Но, многу сум горд на тоа што го правевме. На наш начин, им помагавме на децата од Азија да се спротивстават и да бидат слушнати за прв пат во оваа земја. Зошто не би бил горд на тоа?
Лезли Вудс, 56
Поранешна пејачка и гитаристка на бендот Au Paris
Сега е адвокат
Јас започнав доцна. Панкот постоеше веќе некое време кога јас го засакав, во 1978 година. Луѓето тогаш можеа да се качат на сцена и да прават што сакаат без да бидат значајни, мачо гитаристи. А, жените можеа да го прават тоа под свои услови, без да треба да почитуваат некои женски стереотипи, да имаат големи гради и да бидат навистина убави. Жените како Siouxsie Siuxs, Poly Styrene и Patti Smith беа одлични примери.
Но, постојано се среќававме со ѕид на насилство и агресија. Имаше тепачки, пејачката на The Slits, Ари Ап беше прободена. Има точка кога сфаќаш дека не можеш да продолжиш понатаму со тоа темпо. Откако бендот се распадна, мојот мозок беше многу збунет и сакав да си го вратам паметот, па решив дека треба да направам нешто навистина тешко и почнав да студирам право.
Почнав да работам како адвокат на 32, на почетокот со азиланти и бегалци, што се совпаѓаше со моите политички погледи. Иако ми го кршеше срцето најголем дел од времето, кога ќе добиев некој случај, викав од среќа. Знаев дека правам разлика. Сега со азиланти работам многу малку, но сè уште се бавам со имиграција. Отсекогаш сум имала цврст смисол за правда, и работењето во оваа област значеше дека нема да мора да го компримитирам својот интегритет.
Луѓето беа свесни за моето минато и веројатно повеќето од стрејт луѓето околу мене чувствуваа одбивност. Кога почнав да служам во 1992 година, жените не смееја да носат панталони, што ви покажува колку бевме назадни.
Сè уште знам да свирам понекогаш, но сакам да можев да свирам повеќе пред пет-десет години. Мојата работа е толку интензивна што е тешко да се најде време за музика сега. Пишував за нови албуми и сè уште ги имам чудните настапи. Сепак, би сакала да снимам соработка. Осамено е кога правиш сè сам.
Тери Чајмс, 59
Поранешен тапанар на The Clash
Сега е киропрактичар
Само сакав да бидам во бенд, а ова беше највозбудливиот бенд кој можев да го најдам. Секој од The Clash беше лут на светот или на системот. Јас не бев. Всушност, затоа и си заминав. Се чувствував како да не припаѓам таму.
Како дете сакав да бидам доктор, но сакав да бидам и музичар. Малку е тешко да се биде и двете.
Делот од мене кој сакаше да биде музичар победи во таа битка – со музика мора да се бавиш кога си млад. Но, кога веќе свирев 15 години (свирев со Black Sabbath, Hanoi Rocks и The Clash), сакав да се бавам со медицина сè повеќе и повеќе, па направив огромен скок. Во 1988 година, на 32 години, престанав да свирам и поминав пет години студирајќи. Моите колеги музичари не беа многу изненадени. Менаџерот на The Clash, Берни Роудс еднаш кажа, „Ти си како млад доктор. Можам да те замислам како велиш, „Ова се вашите апчиња, госпоѓо““. Не знам од каде му беше тоа, но нешто забележал.
Во текот на мојата музичка кариера, видов колку здравјето на луѓето е одредено од нивниот начин на живот. Имав силен нагон да ги лечам луѓето. Сега, кога сум прегледал повеќе од 45000 пациенти, го подобрив животот на многу луѓе. Ако не сакате луѓе, тогаш ова е работа од пеколот. Лечам и многу музичари. Ми велат, „Порадо би дошол кај тебе. Ти си музичар и знаеш што правам“. Некои пациенти се заинтересирани за музика и сакаат да разговараат за мене, но повеќето велат само, „Во агонија сум, ве молам излечете ме“.
Искуството да се предизвика и промени системот беше добро за секого во тоа време. Сè што си правел тогаш носиш со себе: чувството дека нештата не мора да бидат какви што се. Имам друг живот сега, правам пари од него, без разлика дали е со генетски модифицирана храна, ѓубре покриено со шеќер и лекови кои всушност и не ни требаат.
Луѓето ме прашуваат, „Нели ти недостига да свириш пред 70000 луѓе?“. Па, веројатно ќе прегледам 70000 пациенти пред да умрам. Да им помагам на луѓето да се чувствуваат подобро и да ги правам среќни – не мислам дека ќе се откажам од тоа.
Дејвид О’Браен, 54
Порано бил дел од манестерската панк сцена
Денес е свештеник
Како тинејџер, се вработував и си давав отказ во фабрики и супермаркети без да имам некаква насока, но панкот ми даваше енергија. Не бев анархист. Сакав општеството да застане и да смисли некоја алтернативна идеја. Освен тоа, се чувствував удобно во „мартинки“ и избелени фармерки.
Бев нелегитимно дете. Татко ми беше алкохоличар кој го немам видено од кога имав четири години, а мајка ми беше самохран родител на осум деца, иако изгуби две од нив. Нè порасна нас шесте самата.
Растејќи, христијанството беше неважно за мене. Пиев премногу и правев проблеми на фудбалски натпревари. Најблизу што бев до обожување беше стоењето на Стретфорд Енд во сабота на Олд Трафорд.
Мислев дека црквата е за фини, средовечни луѓе како Тора Херд. Се сеќавам како хорските пејачи дојдоа во пабот еден Божиќ, и како и сите други, јас бев пијан и ги задевав. Еден ден, кога бев социјален случај и штотуку ја имав добиено помошта, јас и другар ми појдовме во пабот и пиевме додека не се онесвестиме. Шетавме низ шума кога видовме знак на некој култ. Озборувањата велеа дека вештерки го користат за црна магија. Бев прилично пијан, па скокнав да видам што се случува.
Потоа не се чувствував добро. Се плашев и почнав да се запрашувам: што ако навистина има нешто таму? Затоа зедов една копија на Новиот тестамент која ми стоеше на полицата со години, собирајќи прашина, и се почувствував подобро откако ја прочитав. Ми требаа уште три години за да влезам во вистинска црква.
Ја носев оваа измачувачка мисла наредните 10 години – да станам свештеник. Затоа се запишав на едногодишен курс по теологија, а потоа дипломирав и применета теологија. Пет и пол години подоцна дојдов во Шрусбери и станав свештеник.
Кога ќе ја ставиш јаката, луѓето претпоставуваат дека си немал живот пред тоа. Но, страста која ме доведе до панкот е сè уште тука, и токму тоа и го донесов во црквата – желбата за значење.
Денес ги немам моите винилки, но сè уште слушам по нешто на Јутјуб. Тоа е потсетник за местото од кое доаѓам.
Стив Игнорант, 58
Поранешен пејач на Crass
Денес е крајбрежен спасувач
Панкот имаше цел. Секоја свирка придонесуваше за нешто – кризен центар за жртви на силување, засолниште за магариња, дом за стари лица. Беше позитивен. Сакавме добар свет за живеење. Но, овој пат не го баравме, туку кажувавме.
Од 1977 до 1984 година, бев пејач на Crass. Правевме турнеи низ Велика Британија, свиревме каде и кога и да можевме. Кога Crass се распадна, продолжив да свирам и снимам со Conflict и подоцна ги формирав бендовите Schwartzeneggar и Stratford Mercenaries.
Во 2007 година, се преселив во Норфолк со намера да живеам мирно крај брегот. Сакав да собирам лисја и слично, но не излезе така. Годината кога се преселив, добив понуда да работам две ноќи во Shepherd’s Bush Empire. Со секоја свирка сакав да донирам за некоја кауза. Знаев дека независната крајбрежна служба во Си Палинг е секогаш жедна за донации, па мислев дека тоа е идеално: можам да видам каде навистина одат парите. Добија околу 1000 фунти и купија нови спасувачки елеци кои спасија човечки животи.
Екипажот ме зеде на бродот, ме облекоа во костим, ме фрлија од бродот и ме извлекоа. Тогаш ме прашаа дали сакам да им се приклучам.
Отпрвин многу се двоумев. Се грижев за посветеноста и замислував дека ќе треба да одам на паради. Идејата дека некој ќе ме проверува дали сум уредно избричен беше тотално вон моите принципи. Но, сите имаа понеуредни бради од мене. Сега сум член кој работи полно работно време.
Да се биде дел од екипажот е слично на тоа да се биде во бенд. Полн си со адреналин кога си на сцена, но најлошото нешто што може да се случи е да го заборавиш текстот, или гитаристот да згреши некоја нота. Не е истиот адреналин кога одеднаш си сред море и извлекуваш некој од водата. Им влијае на различни луѓе на различен начин. На почетокот не ме погодува, но после еден час сум како да сум зел амфетамини. Не можам да замолчам.
Џордан, 60
Порано била панк модна икона
Сега е ветеринарна медицинска сестра
Луѓето велеа, „Мора да си многу храбра штом изгледаш така на улица“. Немаше никаква врска со храброста. Баш напротив. Работата беше да се чувствувам удобно и едно со себеси. Секогаш сакав да се облекувам на мој сопствен начин. Кога дојдов во Лондон да се обидам да најдам работа во продавницата на Вивиен Вествуд и Малколм Мекларен, Секс, веќе ја носев облеката која тие ја продаваа – сама ја скроив. Но, немаше слободно работно место, па во меѓувреме работев во Harrods носејќи зелена шминка.
После некое време почнав да работам „на фронтот“ на панкот со Вивиен и Малколм. Бев стилист на The Sex Pistols – им ги расипував алиштата. Се појавував на сцена со нив, дури и на нивното прво појавување на телевизија, на Granada на So It Goes. Ги менаџирав и Adam and the Ants за време на нивната панк ера.
Многу од поголемите музички могули беа екстремни сексисти. Еден вработен во издавачка куќа еднаш ми кажа в лице: „Ова не е работа за жена. Треба да готвиш и да лежиш“. Не сакав да бидам таму повеќе, па се вратив дома во Сифорд.
Сакав да правам нешто значајно, па се вработив во локалната ветеринарна станица. Таму сум веќе 22 години. Веќе не разнесувам парчиња хартија наоколу. Ова е вистинска работа во која можеш да направиш промена во тоа како животните се третирани. Панкот ми покажа дека можеш да бидеш што сакаш, и ова е начинот на кој јас го живеам својот живот. Не се променив.
Многу од моите стари наставници живеат во близина и ги носат своите животни. Се сеќаваат на бељите кои ги правев во училиште. Се карав со директорот. Рече дека не може да доаѓам таква на училиште. „Имаш црвена коса и розева коса. Имаш „мохиканка“. Ќе почнат да те копираат“, велеше. Му реков, „Никој нема да ме копира. Види ги. Сите ми се смеат“. Ме натераа да носам шамија додека одам од еден час на друг. Сега овие наставници ми велат, „Отсекогаш ми се допаѓаше како изгледаш“. Дел од историјата е повторно напишан.
Извор: Guardian